Στὴν περίοδο τῆς μαθητείας πρωτοεγνώρισε καὶ τὸν ἔρωτα στὸ πρόσωπο τῆς ὑπηρέτριας Ἔλσε Σόφι πού, κάμποσον καιρὸν κατόπιν, ἐγέννησε τὸν νόθο υἱὸ τοῦ Ἴψεν: τὸν Ἰωάννη Ἰάκωβο Χένρικσεν. Στὸ δραματικὸ πρόσωπο τοῦ ΔΙΑΒΟΛΟΠΑΙΔΟΥ (ποὺ τὸ σέρνει μαζί της Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ στὴν Γ΄ πράξη τοῦ Πέερ Γκύντ καὶ ξεστομίζει ἐκεῖνο βρισιές, καθὼς πετάει μπουκάλια πάνω στὸν πατέρα του ΠΕΕΡ καὶ φτύνοντάς τον) ἀπετυπώθησαν οἱ ἐνοχὲς τοῦ δημιουργοῦ γιὰ τὸν παρατημένο υἱό του· τὸ ἀπωθημένο μπορεῖ ν᾽ ἀναζητηθῇ καὶ στὸν τραγικὰ ἐξωλοθρευμένο ἀπὸ τὴ μητέρα του ΝΙΛΣ ΣΤ΄ΕΝΣΣΕΝ στ Ἡν Λαίδη Ἴνγκερ τοῦ Ἔστρωτ.

Ὁ Πέερ Γκύντ, τὸ ἄλλο κομβικὸ δραματικὸ ποίημα, ἐτυπώθη ἑνάμισυ χρόνο ἀργότερα (14/11/1867)· ὁ Μπράντες ὅμως, ὅπως καὶ πολλοί ἄλλοι κριτικοὶ τῆς ἐποχῆς, δέν ἐννόησε τὸ ρηξικέλευθο τῆς ὅλης προσπαθείας (ἴδε Brandes). Ἔμελλε νὰ φανῇ ἐκ τῶν θεμελίων τῆς συγχρόνου δραματουργίας καί ὡς πρὸς τὴν θεματολογία του (ἡ συμπάγεια τῆς ἀνθρωπίνου συνειδήσεως -ἡ ἔννοια τοῦ «ἑαυτοῦ») καί ὡς πρὸς τὴν τεχνική του (πρόδρομος τοῦ Stationendrama τοῦ Αὐγούστου Στρίντμπεργκ καὶ τῶν μετέπειτα ἐξπρεσιονιστῶν, ὅπου ἡ ἑνότης τοῦ ἔργου κατορθοῦται μέσῳ τοῦ κεντρικοῦ χαρακτῆρος).

Ἀναθεωρῶν τὴν ἀρχικὴ θέση πὼς ὁ Πέερ Γκὺντ εἶναι μόνον ποιητικὸ ἀνάγνωσμα μόνο, ἐζήτησε ἀπὸ τὸν Ἔντβαρ Γκρὴγκ νὰ συνθέσῃ τὴν μουσικὴ γιὰ τὴν παράσταση τοῦ ἔργου μὲ τὴν ἀπαιτουμένη δική του διασκευή. Ἐταξίδευσε πάλι στὴν Νορβηγία (07-09/1874). Στὸ τέλος τοῦ ἔτους ἐπανεξεδόθη Ἡ Λαίδη Ἴνγκερ τοῦ Ἔστρωτ.