[Τοῦ μεταφραστῆ καὶ σχολιαστῆ τοῦ Ἴψεν, Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου:]

Στὸ ἔργο ζωντανεύει μιὰ ἐποχὴ γεμάτη ἀκρότητες, φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία· ὅταν ἡ Εὐρώπη χωρίστηκε στὰ δυό, λόγῳ, ἀλίμονο, τῆς ἀναπογυρισμένης σοφίας ἀπ᾽ τὶς τόσες προόδους τῆς Ἀναγέννησης. Ἀντί ἡ ἤπειρος νὰ ἐξυψωθῇ, βούτηξε μές στὸ αἵμα καὶ τὴ λάσπη μακροχρόνιων πολέμων μὲ λάβαρο τήν «ἁγνὴ πίστη» πρὸς τὸν μάταια Ἐσταυρωμένο. Ἡ ΛΑΙΔΗ ΙΝΓΚΕΡ χάνει τὰ παιδιά της κάπως σὰν καὶ τὴ ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ἀπ᾽ τ᾽ ὁμώνυμο μπρεχτικὸ ἔργο. Ἡ τεχνικὴ τῶν δυὸ δημιουργῶν δέν εἶναι ἴδια -τοὺς χωρίζει μιὰ ἄβυσσος: ὁ ὄψιμος 19ος αἰώνας κι ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, μιὰ ἄλλη ἰδεολογία· ὅμως, οἱ προσπάθειές τους ν᾽ ἀπεικονίσουν τὸ ἀδιέξοδο τῆς ἐξουσίας καὶ τῶν ἱστορικῶν μηχανισμῶν, συναντῶνται στὸ κλάμα τῶν δυὸ μανάδων! Μία συνεπὴς σύγχρονη ἀνάγνωση ὀφείλει νἆναι ἰδιαίτερα ὑποψιασμένη στὴ σχεδὸν γκροτέσκα σκηνὴ ὅπου ἡ ΛΑΙΔΗ ΙΝΓΚΕΡ περιμένει πότε νὰ βιδώσουνε τὸ φέρετρό της μὲ μέσα πατικωμένο τὸ γιὸ καὶ τελευταῖα ἀδικοχαμένο παιδί της…

Γιὰ τὴν ἔκδοση τοῦ δράματος, βλ. ἐδῶ.

Ἂν ἤμουν μιὰ δειλή, θἆχα φωνάξει στὸν ἑαυτό μου: «Σταμάτα τώρα ποὺ ὑπάρ-χει ἀκόμα ἀχτῖδα σωτηρίας γιὰ τὴν ψυχή σου!»

Ἀπὸ τἩ Λαίδη Ἴνγκερ τοῦ Ἔστρωτ, Α΄ πράξη

Mάννα πήγαινε στὰ βουνὰ μαζὶ μὲ τὰ μικρά της. Ἕνα κοπάδι λύκοι ἀκολούθησαν τὰ ἴχνη της. Ἦταν ζήτημα ζωῆς καὶ θανάτου..- ἕνα-ἕνα πέταγε τὰ μικρά της, γιὰ νὰ σωθῇ ἡ ἴδια.

Ἀπὸ τἩ Λαίδη Ἴνγκερ τοῦ Ἔστρωτ, Α΄ πράξη

Ἀνέβηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Θέατρο τοῦ Μπέργκεν Ἡ νύχτα τ᾽ Ἁγιαννιοῦ (02/01/1853): ἀποτυχία.῎Εγραψε τἩν Λαίδη Ἴνγκερ τοῦ Ἔστρωτ, ἕνα ἀκόμα ἱστορικὸ δρᾶμα, αἱματοβαμμένο καὶ γεμᾶτο μηχανορραφίες, ἐκτυλισσόμενες κατὰ τὴν κατοχὴ τῆς Νορβηγίας ἀπὸ τὴν Δανία -ἴσως τὸ ἰψενικὸ ἔργο μὲ τὴν ἐντονώτερη παρουσία τοῦ στοιχείου τῶν σαιξπηρικῶν ἱστορικῶν δραμάτων καὶ τραγῳδιῶν.