Ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ δρᾶμα Οἱ μνηστῆρες τοῦ θρόνου τοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν, μετάφρασι-σχολιασμός: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος, ἐκδόσεις ΘΑΠ, Ἀθήνα 2021, σελ. 158.
Δύναται ἕνας ἄνδρας νὰ λάβῃ τὴν θεία κλῆσιν ἐξ ἄλλου, ὅπως ἕνας παίρνει ὅπλα καὶ χρυσὸν ἀπὸ τὸν πεσμένο του ἐχθρό; Δύναται ἕνας μνηστὴρ τοῦ θρόνου νὰ λάβῃ τὸ βασιλικὸ ἔργο ἐπάνω του ὅπως ρίχνει τὸν βασιλικὸ μανδύα; Ἡ δρῦς, ποὺ προτιμᾶται στὴν ναυπηγικὴ γιὰ τὴν καρῖνα, δύναται νὰ
εἰπῇ: Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω τὸ κατάρτι στὸ πλοῖο, ἐγὼ θέλω νὰ λάβω τὴν θέση τῆς ἐλάτης, νὰ δείχνω ψηλὰ λεπτὴ καὶ λαμπερή, νὰ ἔχω χρυσῆ κορυφὴν ἐπάνω μου, νὰ προβάλλω μὲ τὸ λευκό, τὸ φουσκωμένο τὸ ἱστίο στὴν λάμψη τοῦ ἡλίου καὶ νὰ φαίνωμαι πάνω στὸ κατάστρωμα ἀπὸ μακριὰ γιὰ τὰ πλήθη;.. ῎Οχι, ὄχι, βαρὺ ροζιασμένε κορμὲ δρυός, ἡ θέση σου εἶναι στὴν καρῖνα· ἐκεῖ θὰ εὑρίσκεσαι καὶ θὰ χρησιμεύῃς, σιωπηλὸς καὶ ἄφαντος γιὰ κάθε μάτι πάνω τὴν ἡμέρα..- ἐσὺ εἶσαι, γιὰ νὰ μή ἀναποδογυρίσῃ τὸ πλοῖο στὴν καταιγίδα· τὸ κατάρτι μὲ τὴν χρυσῆ του τὴν κορυφὴ καὶ μὲ τὸ φουσκωμένο του ἱστίο πρέπει ὅμως νὰ τραυάῃ κατὰ τὸ νέο, κατὰ τὸ ἄγνωστο, κατὰ τὴν μακρινὴν ἀκτὴ καὶ κατὰ τὴν σάγκα ποὺ θὰ ἔλθῃ!