Ἄρθρα

Ἦταν ὡραῖα τὰ ὄνειρά μου κάποτε…

Ἐκ τοῦ Κατιλίνα τοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν, μετάφρασις-σχολιασμός: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος, ἐκδόσεις ΘΑΠ, Ἀθήνα 2019, σελ. 100.

Ἦταν ὡραῖα τὰ ὄνειρά μου κάποτε. Μεγάλα ὁράματα
μ᾿ ἐπισκέπτονταν καὶ χάνονταν ἀπ᾿ τὴ θωριά μου…
Σὰν τὸν Ἴκαρο ὀνειρευόμουν ψηλὰ
π᾿ ἀνέβηκε μὲ τὰ φτερά, στὸ θόλο τ᾿ οὐρανοῦ.
Ὀνειρεύτηκα θεούς νὰ ὁπλίζουνε τὸ χέρι μου
μὲ τὴ μέγιστη τὴ δύναμη τῆς ἀστραπῆς.
Ἅρπαξα μεμιᾶς τὴν ἀστραπή στὸ πέταγμά μου –
κατακεραύνωσα τὴν πόλη κάτω.
Οἱ φλόγες – πορφυρές! – ὠρθώνονταν σὰ γλῶσσες
κ᾿ ἡ Ρώμη ἐρείπια γίνονταν μές σὲ καπνὸ καὶ σκόνη!
Φώναξα μὲ δυνατή, ἀγέρωχη φωνὴ
καὶ βγῆκαν ἀπ᾿ τὰ μνήματα τοῦ Κάτωνα τ᾿ ἀδέρφια…
Χιλιάδες πνεύματα σηκώθηκαν μὲ τὴν κραυγή
καὶ νέα φανερώθηκε ἡ Ρώμη ἀπὸ τὶς στάχτες!

Τοῦ Κάτωνα τ᾿ ἀδέρφια: Ὁ Κάτων ὁ Τιμητής (234-149 π.Χ.), ἦταν γνωστὸς στὴν Ἀρχαιότητα γιὰ τὰ συντηρητικά του ἤθη.

κατιλίνας-ερρίκος-ίψεν-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

«Ὄλαφ Λίλιεκρανς»: Ὁ ἀλαφροήσκιωτος τοῦ Βορρᾶ

Ἡ πρώιμος δραματικὴ παραγωγὴ τοῦ Ἴψεν, ὡς παρουσιάζεται ἐν «Ὄλαφ Λίλιεκρανς» τοῦ 1857, συγκρινομένη τῷ ἡμετέρῳ σολωμικῷ τρόπῳ.

Ἄλφρεντ Τέννυσον «Ἐνὼχ Ἄρντεν» – Ἑρρίκου Ἴψεν «Τέριε Βίγκεν»: Ὀδυσσεῖς

Συγκριτικὴ μελέτη τῶν δύο διηγηματικῶν καὶ ὀδυσσειακῶν, κατὰ τὴν περιπλάνησιν τῶν ἡρώων, ποιημάτων τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος.

Καθαγιασμός

Ἐκ τῶν Μνηστήρων τοῦ θρόνου τοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν, μετάφρασις: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος, ἐκδόσεις ΘΑΠ, Ἀθήνα 2021, σελ. 138-9.

ΧΩΚΟΝ: Τὸ βασίλειο τῆς Νορβηγίας, ὅπως ὠρθώθη ἀπὸ τὸν Χάραλ καὶ τὸν Ὄλαφ, συγκρίνεται μόνον μὲ μίαν ἐκκλησία ποὺ τῆς λείπει ἀκόμα ὁ καθαγιασμός: Τὰ τοιχία ἀνυψοῦνται ἐπὶ γερῶν θεμελίων, θολωτὴ στέγη ἁπλοῦται ὑπεράνω, πύργος δείχνει στὰ ὕψη, ὅπως ἡ πεύκη στὸ δάσος· ἀλλὰ ζωή-καρδία δέν πάλλει κ᾽αἷμα δέν ρέει ἐντὸς τοῦ ἔργου· τὸ ζῶν Πνεῦμα τοῦ Κυρίου δέν ἔχει ἀκόμα ἐμφυσηθῆ· δέν ἔχει λάβει τὸ ὅλον ἀκόμα καθαγιασμόν… Ἐγώ θὰ τὸ καθαγιάσω! Ἡ Νορβηγία ἦτο ἕνα βασίλειο, πρέπει νὰ γίνῃ ἕνας λαός.

Ἰατρός

Ἔργον: Κεκαυμένος: Δραματικὴ ποίησις.
Ἰδιότης: Ἰατρὸς περιοχῆς περὶ τῇ κωμοπόλει.
Ρῆσις: Τοῖς πολλοῖς οὔτ᾽ ἔλασσον οὔτε πλέον..-/ μόνον ὁ νόμος οὐδὲν ἢ ἅπαν·/ ἀλλ᾽ ἐνώπιον ἑαυτοῦ θάρρος ζυγίζεται/ αὐτὴν ταύτην τὴν ὥραν, ὅτε βάρος πίπτει/ καὶ πρὸς θυσίαν ὁ ἴδιος ἀμνός ἐστι.

Τὸ δρᾶμα ἐν Σειρᾷ Ἴψεν.